مصاحبه همزمان "آمنه بهرامی" و "شیرین عبادی" با یک برنامه تلویزیونی و مناظره غیرمستقیم این دو، چهره زشت مدعیان دروغین حقوق بشر را در مقابل چشمان بینندگان به معرض نمایش گذاشت.

به گزارش جام نیوز، بخش عمده برنامه این هفته[زن امروز]تلویزیون فارسی صدای امریکا به بررسی پرونده"آمنه بهرامی"و خاتمه شیرین آن اختصاص یافته بود. مهشید ندیری(مجری زن امروز)در مقدمه گفت:

«خبر صرف نظر کردن آمنه بهرامی از اجرای حکم قصاص و چشم پوشی او از انتقام، شادمانی و استقبال سازمان های حقوق بشری به ویژه عفو بین الملل، فعالان زن و شخصیت های سیاسی را در پی داشت.» پس از این مقدمه، آمنه بهرامی از طریق تلفن روی خط تماس برنامه آمد و با لحنی اعتراض گونه عنوان کرد:

«قصاص، انتقام نیست. من انگشت روی قصاص گذاشتم چون طبق قانون قرآن و اسلام قصاص حق من بود. من به دنبال حکم قصاص بودم تا به امثال مجید ثابت کنم رنجی که به امثال من تحمیل کردید خودتان هم مستحق چشیدن آن هستید. ما یک جامعه مسلمانیم، پس قصاص را گرفتم و در انتها هم که گذشت کردم به سفارش خود قرآن عمل کردم. خداوند می فرماید:"ای بنده من! اگر ببخشی پاداش و لذتی بیشتر به تو عطا می کنم". من او را بخاطر خدا و کشورم، بخاطر مددکاران و خانواده ام بخشیدم نه بخاطر حقوق بشر و سازمان های زنان. هنوز هم تأکید می کنم که بعد از این، حکم قصاص برای اسیدپاشی هست و من آن را تا مرحله اجرا بردم تا این حق برای قربانیان پس از من ثابت بماند.» مجری از آمنه پرسید: شما بارها در مصاحبه های مختلف از فعالان حقوق بشر گله کرده اید. دلیل این آزردگی چیست؟ آمنه پاسخ داد:

«وقتی دولت اسپانیا به من اعلام کرد که اگر به آنها پناهنده نشوم کمکم نمی کنند، یکی از همین فعالان حقوق بشر بنام خانم"مقدم"در بارسلون از طرف یک سازمان فمینیستی به ملاقاتم آمد. از او برای پیگیری ادامه مراحل درمانم تقاضای کمک کردم -چهره آن خانم را هنوز به خاطر دارم چون آن موقع هنوز با یک چشم می دیدم- به او گفتم آیا کمکم می کنید تا باقیمانده بینائیم را حفظ کنم؟ ایشان با یک غرور خاصی دستش را کرد لای موهایش و جواب داد: متأسفم، ما حقوق بشری ها روی گنج ننشسته ایم، برو از دولتت کمک بگیر!

همینطور خانم"شیرین عبادی"؛ از ایشان هم بارها درخواست کمک کردم و اهمیتی نداد. از"خانه زنان فمینیست"کمک خواستم دریغ کردند. بارها و بارها دست کمک خواهی دراز کردم اما هیچکدامشان دستم را نگرفتند. تا اینکه بالاخره در یکی از پناهگاه های آوارگان خیابانی که دولت اسپانیا و مؤسسه زنان در آنجا اسکانم داده بودند، بینایی خودم را در غربت از دست دادم.» شرح حال آمنه به قدری دردآور و غم انگیز بود که مجری برنامه زن امروز را بر آن داشت بگوید: گذشته را نمی دانم چه بگویم ولی امیدوارم از این به بعد فعالان حقوق بشری آمنه را تنها نگذارند! صحبت های دکتر"صبوری"پزشک و مددکار آمنه هم در این رابطه شنیدنی است. او که از استودیوی نیویورک صدای امریکا به برنامه پیوسته بود گفت: « آمنه را در اسپانیا در اقامتگاه پناهجویان بی خانمان اسکان داده بودند. محلی که متأسفانه جایگاه اشرار، معتادان و زنان هرزه خیابانی بود... سازمان های حقوق بشری باید جوائز خود را به زنان صبور و رنج کشیده ای مثل آمنه بدهند نه اینکه فقط ملاکشان این باشد که جایزه به کسی تعلق بگیرد که داد و فریاد کند و از داخل مملکت افشاگری کند. نه اینکه فقط منتظر باشند تا یکی بیاید مصاحبه کند که حق این را خوردند حق آن را خوردند و غیره و ذلک...» اما قسمت تأسف برانگیز این برنامه، اظهارات فرافکنانه و حاکی از عصبانیت"شیرین عبادی"در توجیه عملکرد خود و سایر گروه های حقوق بشری در این زمینه بود. توجهتان را به خلاصه ای از سخنان این مدعی حقوق بشر و دارنده جایزه صلح نوبل که در اواخر برنامه به جمع مهمانان اضافه شده بود جلب می کنیم:

«در این باره که فعالان حقوق بشر در ایران خصوصا خانم مقدم درخصوص آمنه کم کاری کرده اند یا خیر باید بگویم مسأله ایشان در حیطه وظائف فعالان حقوق بشر نیست! مسأله ایشان برمی گردد به امنیت عمومی جامعه که فعالان حقوق بشری نقشی در آن ندارند و مسئولیتش با پلیس است! ضایعات جسمی آمنه هم که بیشتر از حد عادی است دلیلش نبود امکانات پزشکی مناسب در آن موقعیت می باشد، فعالان حقوق بشر که امکانات پزشکی و درمانی ندارند! خانم مقدم که اسمشان برده شد مثل بقیه فعالان حقوق بشر مورد غضب حکومت هستند و ناگزیر از ترک کشور شده اند. ولی این بخش ماجرای آمنه که باید دیه او با دیه کامل یک مرد برابر باشد در حیطه وظائف گروه های حقوق بشری است. یعنی افشاگری در آنچه مربوط به کرامت انسانی افراد است. مدافعان حقوق بشر باید سعی در اصلاح قوانین بکنند از طریق اعتراض و افشاگری. من بارها گفته ام این قوانینی که الان به اجرا در می آیند اسلامی نیستند بلکه تعبیر نادرست مجریان از اسلام است. در حقیقت دیه زن و مرد بایستی مساوی باشد...»