در واقع چون به دلیل مشکلات اقتصادی ، بودجه داخلی آمریکا برای خرید جنگ افزار کم شده، شرکت های تولید تسلیحات می خواهند این کاهش بودجه را با فروش خارجی جبران کنند.

آمریکا را اقتصادش سرپا نگهداشته است و دو بخشی از این اقتصاد که دهها میلیاردها دلار درآمد عاید شرکت های آمریکایی می کند «شرکت های تولید کننده اداوت نظامی» و «شرکت های نفتی» هستند.

تلاش ها و لابی های این شرکت ها در سیاست داخلی و خارجی آمریکا بر کمتر کسی پوشیده است. به ویژه در دهه های اخیر می توان ردپاها و نشانه هایی از اعمال نفوذ این قبیل شرکت ها در برخی تصمیم گیری های مهم در عرصه سیاست خارجی و نیز جنگ های مهم آمریکا مشاهده کرد که اشاره به آنها در حوصله این بحث نیست . اما امری که تقریبا همه کارشناسان بر روی آن اجماع دارند این است که این قبیل کمپانی های بزرگ تلاش دارند در کاخ سفید و کنگره اعمال نفوذ کنند تا قطار سیاست گذاری های کلان آمریکا را روی ریل منافع کلان مادی خود قرار دهند.

اتفاقا مهم ترین انگیزه اعتراضات اخیر عده قابل توجهی از جامعه آمریکا و دیگر کشورهای اروپایی نیز در همین نکته نهفته است. شهروندان معترض یک خواسته دارند و آن اینکه دست شرکت ها و موسسات بزرگ اقتصادی از سیاستگذاری ها قطع شود و دولت در سیاست گذاری های کلان منافع واقعی عامه مردم را لحاظ کند نه مصلحت فلان شرکت یا کمپانی بزرگ را. به این خبر که روزچهار شنبه ( 23 نوامبر) در سایت فوربس منتشر شده دقت کنید :‌" رییس کمپانی لاکهید مارتین در مصاحبه ای اعلام کرد که امیدوار است فروش بین المللی این شرکت در سال های آینده رقمی بین 15 تا 20 درصد افزایش پیدا کند تا بخشی از کاهش بودجه دفاعی آمریکا که بالغ بر 1 تریلیون دلار ( هزار میلیارد دلار) است ، بدین طریق جبران شود.

در واقع چون به دلیل مشکلات اقتصادی ، بودجه داخلی آمریکا برای خرید جنگ افزار کم شده ، شرکت های تولید تسلیحات می خواهند این کاهش بودجه را با فروش خارجی جبران کنند. به بیان دیگر باید کاری کرد تا بازار فروش جنگ افزار در سطح جهان گرم تر شود و چه راهی برای این کار بهتر از ایجاد تنش و درگیری و نگرانی امنیتی و چه منطقه ای برای این منظور بهتر از خاورمیانه که هم دلارهای نفتی در خزانه دولت ها انباشته است و هم اینکه به اندازه کافی انگیزه درگیری ، تنش و بی اعتمادی در میان دولت های آن موجود است ؟! حال باید با وقوف به این سیاست "ضدانسانی" چه کرد ؟

آیا باید وقتی تنشی در منطقه ایجاد می شود هیزم آن بود و بنزین بر آن پاشید یا اینکه باید در یک فرایند تنش زدایی حرکت کرد تا اهداف کیسه دوزان خنثی شود ؟ پرواضح است که با توجه به کسری بودجه آمریکا و نیاز شرکت های تسلیحاتی این کشور برای فروش محصولات خود ، وقتی در داخل آمریکا بودجه نظامی کاهش می یابد باید به طریقی این امر در خارج جبران شود و کاخ سفید وقتی بخشی ازسفره داخلی این کمپانی ها را با سیاست انقباضی کاهش بودجه نظامی، برمی چیند؛ باید ما به ازای آن را در خارج از این کشور برای این کمپانی ها تامین کند و بهترین راه بازار کشورهای عربی منطقه خاورمیانه است چون این کشورها هم انگیزه کافی برای خرید دارند، هم به اندازه کافی دلارهای نفتی در خزانه شان انباشته است و هم دولت های غیر مسئول و غیر دموکراتیکی دارند که برای صرف مبالغ کلان مالی برای خرید جنگ افزار کسی گریبان آنها را نمی گیرد. اما این یک طرف ماجرا است و طرف دیگری نیز باید باشد تا انگیزه بیشتری برای خرید جنگ افزار ایجاد شود . باید تهدید دائماً به روز باشد و رو به افزایش یابد و سطح تنش بالا برود تا این نیاز به صورت مداوم ایجاد شود .

"ایران هراسی" بخش دوم این پروژه است و باید برای اجرای این پروژه هم دیوار بی اعتمادی بین کشورهای عربی منطقه و ایران روز به روز بالا برود و هم سطح تنش میان این دو روز به روز افزایش یابد و کشورهای عربی منطقه روز به روز بیشتر از ایران و توانایی های نظامی و اتمی آن بهراسند. در قالب این سیاست شاید بتوان پشت پرده برخی اقدامات هفته ها و ماه های اخیر آمریکا را درک کرد . چرا به یکباره مساله ترور سفیر عربستان در آمریکا مطرح می شود و چرا گزارش اخیر آژانس به نگرانی ها درباره ابعاد نظامی برنامه هسته ای ایران دامن می زند ؟ چرا جو رسانه ای در غرب روی موضوع تهدید اتمی ایران متمرکز می شود و دائما در این زمینه خبرسازی می شود ؟ آیا دولت آمریکا به کمپانی های تسلیحاتی خود این تضمین را نداده که به ازای کاهش بودجه نظامی این کشور و کم کردن از خرید های تسلیحاتی خود به جای آن بازار خارجی برای آنها ایجاد خواهد کرد ؟

اگر چنین است آیا نباید درباره راه های خنثی کردن این سیاست شوم و پلید اندیشید ؟ آیا بالا رفتن سطح تنش به نفع کشورهای این منطقه و حتی مردم آمریکاست؟ یا اینکه به نفع دلالان و کمپانی های تسلیحاتی آمریکایی و غربی و لابی های بین دو طرف برای انعقاد قرار دادهای تسلیحاتی چندین میلیارد دلاری است ؟ پاسخ به این سوال ها شاید بتواند در یافتن پادزهر این قبیل سیاست های نواستعماری موثر باشد.