دانشجویان «دانشگاه ایالتی ویرجینیا» که در اعتراض به سیاست های حاکم بر آنها دست به اعتصاب غذا زده بودند، در اعلامیه‌ای پایان اعتصاب غذای خود را اعلام کردند و اعلام کردند که مبارزه‌ خود را برای تحقق «حقوق کافی» برای کارمندان و کارگران دانشگاه همچنان ادامه می دهند.

در این اعلامیه با اشاره به کمپین مشابه در «دانشگاه هاروارد» آمده است که کمپین «دانشگاه ویرجینیا» نیز تا رسیدن به اهداف تعیین‌شده خود از مقابله با مدیریت دانشگاه باز نخواهد ایستاد.

*اعتصابی با هدف رساندن فریاد به گوش مسئولان

ما کار خود را 13 روز پیش، با اعتصاب غذای 12 نفر ازدانشجویان آغاز کردیم تا [به مسئولان] بفهمانیم که [کارمندان] برای گذران زندگی در «دانشگاه ویرجینیا» به دستمزد کافی نیاز دارند. صدای خود را در برف، در باران، در رعد و برق، در رنج گرسنگی، در خستگی، در تلاش و دلسردی و با ساعت‌ها تحصن و گردهمایی به گوش همه رساندیم.

در 13 ساعت گذشته، 14 دانشجو و فارغ لتحصیل «دانشگاه ویرجینیا» نیز به 12 نفر ابتدایی پیوستند و تعداد دانشجوهای اعتصاب‌کننده به 26 نفر رسید. بیش از 75 عضو جامعه «دانشگاه ویرجینیا» و شهر «شارلوت‌ویل» [در ایالت «ویرجینیا»] نیز به نشانه هم‌بستگی روزه گرفتند؛ «انجمن ملی پیشرفت مردم رنگین‌پوست» شعبه «دانشگاه ویرجینیا»، «اتحاد دانشجویان سیاه‌پوست»، «اتحاد دانشجویان آمریکای لاتین»، «فعالان عجیب و متحد» و یکی از دانش‌آموزان دبیرستان «مونتیسلو» از متحدین ما در این اعتصاب غذا  بودند.

دانشجویانی از «دانشگاه جورج‌تاون»، «دانشگاه کارولینای شمالی»، «دانشگاه ویلیام و ماری» و «دانشگاه میامی» از طریق روزه گرفتن، شب‌زنده‌داری و اعلام هم‌بستگی، حمایت خود را از این جنبش نشان داده‌اند.

افراد و گروه‌هایی که به این کمپین انگیزه دادند تا در مقابل افراد «دانشگاه ویرجینیا»، شهر «شارلوت‌ویل»، مدیریت «دانشگاه ویرجینیا» و رسانه‌های خبری محلی، منطقه‌ای و ملی ایستادگی کنیم آن‌قدر پر شمار هستند که حتی نمی‌توانیم از همه آن‌ها نام ببریم.

*مبارزه را تا تحقق عدالت و دستمزد کافی برای کارمندان دانشگاه ادامه می دهیم

ما عمیق‌ترین تشکرهایمان را به تمام افرادی تقدیم می‌کنیم که از ما حمایت کرده‌اند.

صدای شما را شنیده‌اند. صدای ما را شنیده‌اند. ما امروز، بعد از 13 روز، پایان اعتصاب غذا را اعلام می‌کنیم.

اما بگذارید خیلی واضح بگوییم: اکنون پایان این اعتصاب است؛ اما پایان تلاش نیست. ما انگیزه پیدا کرده‌ایم، سازمان‌یافته هستیم و مانند 13 روز اخیر و 14 سال گذشته، همچنان گرسنه، اما امیدوار به تحقق عدالت و دستمزدی کافی [برای کارمندان] در این‌جا، «دانشگاه ویرجینیا»، باقی می‌مانیم.

*موفقیت کمپین «دانشگاه ویرجینیا» در جلب توجه بی‌سابقه به مسئله دستمزد کارمندان دانشگاه

«کمپین دستمزد کافی» [نتیجه] اقدام ما را یک پیروزی عظیم اعلام می‌کند. در این‌جا به لیست کوتاهی از اهدافی اشاره می‌کنیم که به آن‌ها دست یافته‌ایم: اول، مدیریت [«دانشگاه ویرجینیا»] مجبور شد به عنوان پاسخ، دو ایمیل به حدود 40000 نفر بفرستد که مشخصاً از افراد کمپین ما بودند. ما در همین مدت کوتاه هفته پیش، دو بار با اعضای مدیریت دیدار داشته‌ایم. توانستیم توجه بی‌سابقه‌ای را به حوزه عملی موضوع دستمزد عادلانه در «دانشگاه ویرجینیا» جلب کنیم؛ توجهی بی‌نظیر در سطح ایالت «ویرجینیا» و حتی در کل کشور که بی نظیر است.

* موفقیت در جلب حمایت مردم و اتحادیه‌های مختلف

ما به [اعضای] این کمپ و جامعه‌ای گسترده‌تر آموزش و نشان داده‌ایم که دانشجویان «دانشگاه ویرجینیا» عمیقاً به این موضوع اهمیت می‌دهند که چگونه با کارمندان [دانشگاه] رفتار می‌شود. همه اعضای «هیئت ناظران» (BOV) و اعضای ارشد مدیریت دانشگاه، هزاران ایمیل با موضوع حمایت از ما دریافت کردند؛ ما از این موضوع یقین داریم.

ما نیز حمایت هزاران نفر را از طریق نامه، عریضه، کمک مالی و تماس دریافت کرده‌ایم. توانسته‌ایم توجه و حمایت دست‌کم دو اتحادیه مهم «فدراسیون آمریکایی کار - کنگره سازمان‌های صنعتی» (AFL-CIO) و «اتحادیه بین‌المللی کارکنان خدماتی» (SEIU) را به مسئله کارگران کمپ دانشگاه جلب کنیم.

*موفقیت مهم‌تر، الهام بخشیدن به کمپ‌های دانشگاهی دیگر در سراسر آمریکا

موفقیتی که شاید مهم‌تر از مورد قبل باشد این است که ما به کمپین‌های «دستمزد کافی» با محوریت کمپ‌های دانشگاهی در بخش‌های جنوبی توانی دوباره بخشیده‌ایم؛ به ویژه در ایالت‌های دارای «حق عدم پیوستن به اتحادیه».

ما همچنین پایگاه عظیمی از اسناد تحقیقی و راهبردی را در اختیار آن‌ها قرار داده‌ایم تا به کمک آن‌ها فعالیت کنند.

زمانی که 30 دانشجوی «دانشگاه هاروارد» برای رسیدن به «دستمزد کافی» ساختمان مدیریت خود را یک ماه اشغال کردند، دقیقاً به همان موفقیتی دست پیدا کردند که ما کسب کرده بودیم: تعهد مدیریت مبنی بر رسیدگی مالی به پیمان‌کارها، بررسی وظایف کارگران دانشگاه و در اولویت قرار دادن کارکنان دارای کم‌ترین دستمزد؛ به علاوه در جریان قرار دادن عموم مردم درباره این اطلاعات. کمپین «دانشگاه هاروارد» دقیقاً از همین اهرم [اسناد ما] استفاده کرد و موفق به تحقق دستمزدی بی‌سابقه شد که کارمندان قراردادی را نیز در بر می‌گرفت؛ و این دقیقاً همان کاری است که ما انجام خواهیم داد.

ما اعتقاد کامل داریم که این اقدام اساس تصویب یک شاخص حقوقی در آینده بسیار نزدیک را فراهم کرده که شامل کارکنان قراردادی نیز می‌شود. ما آرام نمی‌نشینیم، در واقع فعالیت‌های خود را افزایش می‌دهیم، تا این امر محقق شود.

* مبارزه هنوز به پایان نرسیده است

مبارزه برای «حقوق کافی» در «دانشگاه [ویرجینیا]» به پایان نرسیده است.

این‌جا هنوز هم جایی است که کارگرانش مجبور هستند برای گذران زندگی خود دو یا سه شغل داشته باشند. جایی که اعضای «جامعه به‌فکر» به افرادی اهمیت نمی‌دهند که کارشان وجود این مؤسسه را ممکن ساخته است.

جایی که کار برابر به معنای حقوق برابر «نیست» و کارکنان قراردادی همواره حقوق اندکی می‌گیرند، و مورد سوء استفاده و غفلت هستند. «دانشگاه [ویرجینیا]» مسئولیت کارگران خود را به طور کامل و همواره را از دوش برداشته است.

تا زمانی که این مشکل برطرف نشود و همه کارگران حقوقی کافی دریافت نکنند، «ما از فعالیت خود دست بر نمی‌داریم».

* تقویت کمپین در مقابل مقاومت اعضای مدیریت و ایجاد فرصتی بی‌سابقه برای تغییر در وضعیت کارکنان دانشگاه

مقاومت مدیریت «دانشگاه [ویرجینیا]» [در مقابل خواسته‌های ما] فقط باعث تقویت عزم و اراده ما شده است. پیروزی‌هایی که تا به حال به دست آورده‌ایم عظیم هستند و بنیان کار فردا را فراهم کرده‌اند.

ما جای خود را در رسانه‌های سراسر کشور باز کرده‌ایم؛ مدیریت را مجبور کرده‌ایم تا بحران کمی حقوق [کارکنان دانشگاه] را به رسمیت بشناسد؛ و شبکه‌ای از فعالان و همچنین حمایت اتحادیه‌ای را در جنوب و تمام نقاط دیگر کشور به وجود آورده‌ایم.

این‌ها ما را قوی‌تر از هر زمان دیگری در گذشته کرده؛ تا به حال هیچ فرصتی مانند فرصت کنونی برای ایجاد تغییر به وجود نیامده است. ما همگی با همکاری یک‌دیگر و با کار در دانشگاهی که اکنون تحت نظارت ملی قرار گرفته است، سازمان‌یافته هستیم، و کمپین ما آماده است تا گسترده‌تر شود.

* قدم بعدی ماسازمان‌دهی، افزایش فعالیت و مبارزه است

بنابراین ما به مدیریت کنونی، که تا کنون دانشگاه ما را بر پایه اخلاق مدیریت نکرده است، تنها همین حرف را برای گفتن داریم: آماده باشید؛ چون ما آمده‌ایم. ما شما را مسئول تعهداتتان می‌دانیم.

ما بهار امسال، جلسات آگاه‌سازی برگزار خواهیم کرد و مردم را درباره این مسئله آموزش و تمرین خواهیم داد. ما همه مردم باوجدان را فرا می‌خوانیم تا بیایند و اطلاعات بیش‌تری کسب کنند، و وارد ماجرا شوند.

ما از ابتدا می‌دانستیم که این نبرد به زودی به پایان نخواهد رسید و برنامه‌مان برای قدم بعدی همان است که همیشه بوده: سازمان‌دهی، افزایش فعالیت و مبارزه.